Συνέντευξη στον Ανδρέα Τσελίκα, Διευθυντή στο Ινστιτούτο Αλεξάνδρεια
(Σεπτέμβριος 2020 – Χίος)
Η Ευτυχία μαθαίνει ελληνικά αφού βρήκε την οικογένειά της στην Ελλάδα
Στα δια ζώσης μαθήματα ελληνικών του Ινστιτούτου Αλεξάνδρεια στην Αθήνα, στη Χίο και στην Πάρο έχουμε την ευκαιρία να συναντήσουμε ενθουσιώδεις ανθρώπους απ’ όλον τον κόσμο, που έρχονται γεμάτοι όρεξη στην Ελλάδα για να μάθουν ελληνικά, που επιθυμούν να βιώσουν τον ελληνικό τρόπο ζωής και να μάθουν περισσότερα για την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά.
Εμείς, οι καθηγητές του Ινστιτούτου, αυτό που απολαμβάνουμε περισσότερο είναι ότι γνωρίζουμε τόσο ξεχωριστούς ανθρώπους, που ο καθένας τους έχει να μας διηγηθεί μια μοναδική ιστορία. Έτσι, λοιπόν, το καλοκαίρι του 2019 υποδεχτήκαμε στα καλοκαιρινά μαθήματα ελληνικών στη Χίο την Ευτυχία, μία μαθήτρια με ελληνικό όνομα, η οποία, όμως, δε μιλούσε καθόλου ελληνικά… Η έκπληξη ήταν μεγάλη και φυσικά η επόμενη ερώτησή μου ήταν «Είσαι Ελληνίδα;» Από εκείνο το σημείο ξεδιπλώθηκε μια εκπληκτική διήγηση, μία αληθινή ιστορία που πραγματικά αξίζει να τη μάθουν όλοι…μία ιστορία με ευτυχισμένο τέλος!
ΑΤ: Ευτυχία, καλώς ήρθες στη Χίο και στα μαθήματα ελληνικών του Ινστιτούτου Αλεξάνδρεια! Αυτό που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή ήταν το ελληνικό σου όνομα. Είσαι από την Ελλάδα; Πού ακριβώς μεγάλωσες;
Ε: Ναι, γεννήθηκα στο χωριό Στράνωμα που βρίσκεται στην ορεινή Ναυπακτία, αλλά δε μεγάλωσα εκεί. Όταν ήμουν 15 ημερών η οικογένειά μου με βάφτισε Ευτυχία, αλλά έναν μήνα αργότερα κατέληξα στο Δημοτικό Ορφανοτροφείο στην Αθήνα. Η μητέρα μου ήταν ανύπαντρη και ο προπάππους μου δωροδόκησε τη νονά μου ζητώντας της να με απομακρύνει, γιατί ήμουν ντροπή για την οικογένεια. Μάλιστα, πίεσε την νονά μου να με απομακρύνει όσο γίνεται πιο γρήγορα, όταν συνειδητοποίησε ότι η μητέρα μου ήθελε να με κρατήσει. Η μητέρα μου, λοιπόν, δεν ήθελε να με εγκαταλείψει.
Όταν η νονά μου με πήρε στην Αθήνα, πήρε και τη μητέρα μου μαζί με το πρόσχημα ότι θα της έβρισκε δουλειά. Στην Αθήνα μείναμε σε κάποιον συγγενή της νονάς. Μια μέρα με άρπαξε από τα χέρια της μητέρας μου λέγοντάς της «δεν έχεις δουλειά, δεν μπορείς να φροντίσεις την κόρη σου και γι’ αυτό θα την πάω σε ίδρυμα. Όταν θα έχεις αρκετά χρήματα, μπορείς να πας να την πάρεις. Θα σου πω εγώ πότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή!»
Παρ’ όλα αυτά η νονά μου δεν επέστρεψε ποτέ σε εκείνο το σπίτι, με αποτέλεσμα η μητέρα μου να μείνει άστεγη για εννέα μήνες πηγαίνοντας από συγγενή σε συγγενή. Έψαχνε για δουλειά, αλλά ήταν δύσκολο για μια νέα κοπέλα που δεν μπορούσε ούτε να διαβάσει ούτε να γράψει. Τελικά, άρχισε να δουλεύει πλένοντας πιάτα σε ένα νοσοκομείο και αργότερα, για περίπου 40 χρόνια, εργάστηκε στο νοσοκομείο «Μεταξά».
ΑΤ: Η μητέρα σου επέστρεψε ποτέ στο χωριό της;
Ε: Ναι, επέστρεψε. Παντρεύτηκε έναν πολύ καλό άνθρωπο και το 1986 γύρισαν μαζί στη Στράνωμα. Εκεί έχτισαν το σπίτι τους στο οποίο μένει ακόμα η μητέρα μου.
ΑΤ: Πώς βρέθηκες στην Αμερική;
Ε: Όπως είπα, βρισκόμουν στο Δημοτικό Ορφανοτροφείο στην Αθήνα και όταν ήμουν 8 μηνών, με υιοθέτησε ένα ζευγάρι Αμερικανών που έμεναν στο Σαν Αντόνιο του Τέξας. Οι γονείς μου ήταν υπέροχοι, πολύ ευγενείς, τρυφεροί, γενναιόδωροι άνθρωποι και ακόμα μου λείπουν. Τους έχασα και τους δύο μέσα σε δύο χρόνια, τον πατέρα μου το 2015 και τη μητέρα μου το 2017. Μετά τον θάνατό τους κι επειδή ήμουν μοναχοπαίδι θέλησα να αναζητήσω την ελληνική μου οικογένεια. Στην πραγματικότητα ήθελα να μάθω ποιο είναι το DNA μου, αν υπήρχε κάποιος που μου έμοιαζε. Για παράδειγμα, έχω ταλέντο στη μουσική και ίσως αυτό προέρχεται από κάποιον-α που είναι μουσικός!
ΑΤ: Γνώριζες ότι ήσουν υιοθετημένη ή ήταν μυστικό;
Ε: Ναι, το γνώριζα ήδη από πολύ μικρή ηλικία. Ποτέ δεν ήταν μυστικό στην οικογένειά μας ότι ήμουν υιοθετημένη. Οι γονείς μου μού είχαν πει ότι ερχόμουν από την Αθήνα, από την Ελλάδα και ότι το όνομά μου ήταν Ευτυχία, το οποίο ποτέ δεν πρόφεραν σωστά. Στην πραγματικότητα μου είχαν πεί ό,τι τους είχε πει ο Έλληνας δικηγόρος που είχε κανονίσει την υιοθεσία: ότι η μητέρα μου είχε πεθάνει στη γέννα και ότι γεννήθηκα πρόωρα… Απ’ ό,τι φάνηκε στην πορεία, η αλήθεια απείχε πάρα πολύ από όλα αυτά.
ΑΤ: Το γεγονός ότι ήσουν υιοθετημένη, επηρέασε τις σχέσεις σου με την οικογένειά σου στην Αμερική;
Ε: Όχι, καθόλου! Ίσα-ίσα, όλοι μου συμπεριφέρονταν σαν να ήμουν το βιολογικό τους παιδί. Η οικογένειά μου στην Αμερική ήταν υπέροχη και ποτέ δεν ένιωσα ότι κάτι μου έλειπε. Απλώς, μετά τον θάνατο των γονιών μου, ένιωσα και πάλι μόνη καθώς οι περισσότεροι θείοι και θείες μου είχαν ήδη φύγει από τη ζωή. Κατά κάποιον τρόπο, αισθάνθηκα πάλι σαν ορφανή. Θυμάμαι ότι κάποτε είπα στον άντρα μου «Έχουμε δύο παιδιά και απ’ όσο γνωρίζω, είναι οι μόνοι εξ αίματος συγγενείς που έχω στον κόσμο.»
ΑΤ: Τελικά, πώς έφτασες να βρεις την ελληνική σου οικογένεια;
Ε: Πάντα πίστευα πως το ότι βρήκα την οικογένειά μου ήταν ένα θαύμα από τον Θεό, μια και είχα ελάχιστα στοιχεία για να αρχίσω να ψάχνω. Είχα μόνο ένα χαρτί από το ορφανοτροφείο που έλεγε ότι το όνομά μου είναι Ευτυχία, ότι δεν έχω γονείς και ότι υιοθετήθηκα από τους γονείς μου στην Αμερική. Επίσης, είχα ένα αντίγραφο του αεροπορικού εισιτηρίου με το οποίο έφτασα στην Αμερική, το ελληνικό διαβατήριο με το οποίο πέταξα ως μωρό κι ένα έγγραφο της επικύρωσης της υιοθεσίας μου από την Πολιτεία του Τέξας. Αυτά! Πραγματικά, δεν είχα τίποτ’άλλο…
Και σαν από θαύμα, ήρθα σε επαφή με τον γιο του ιερέα της ελληνικής Ορθόδοξης εκκλησίας στο Σάν Αντόνιο, ο οποίος είχε βοηθήσει τους γονείς μου με την υιοθεσία μου. Αυτός με έφερε σε επαφή με την καθηγήτρια Gonda Van Steen, η οποία εκείνον τον καιρό ήταν επικεφαλής του Τμήματος Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Φλόριντα κι έκανε έρευνα σχετικά με τα ελληνόπουλα που υιοθετήθηκαν από Αμερικανούς τη δεκαετία του ’50 και του ’60. Πάνω από 3000 παιδιά υιοθετήθηκαν μεταξύ 1950 και 1960 και μερικά ακόμα ελληνόπουλα πριν και μετά από αυτές τις δεκαετίες. Πολλά παιδιά υιοθετήθηκαν από Ελληνοαμερικανούς, όμως πολλά άλλα υιοθετήθηκαν από ανθρώπους που δεν ήταν Ελληνοαμερικανοί. Εκείνα τα χρόνια, τα ορφανοτροφεία προαπαιτούσαν οι θετοί γονείς να είναι Έλληνες Ορθόδοξοι ή τουλάχιστον Χριστιανοί και οι γονείς μου πράγματι είχαν βαφτιστεί Χριστιανοί.
ΑΤ: Και τελικά πώς βρήκες την οικογένειά σου εδώ;
Ε: Η καθηγήτρια Van Steen μέσα από την έρευνά της προσέγγισε το ορφανοτροφείο από το οποίο προερχόμουν. Ευτυχώς, το ορφανοτροφείο διαθέτει ακόμα ένα αρχείο και σου δίνει τη δυνατότητα να υποβάλεις αίτηση ζητώντας το ιστορικό σου. Η καθηγήτρια μου έδωσε την αίτηση, την συμπλήρωσε εκείνη για μένα, καθώς τότε δεν ήξερα καθόλου ελληνικά, και την στείλαμε στο ορφανοτροφείο. Μετά από έξι εβδομάδες έλαβα το ιστορικό μου.
Μάλιστα, μου είχε πει προκαταβολικά να μην περιμένω πολλά. Είχε δοκιμάσει την ίδια διαδικασία με άλλα άτομα και νομίζω ότι το μόνο που είχαν λάβει ήταν απλώς μισή σελίδα με πληροφορίες σχετικά με την ημέρα άφιξης, το βάρος, τα ρούχα της ημέρας της άφιξης. Εγώ της απάντησα «Ακόμα και αυτά είναι κάτι παραπάνω απ’ όσα ήδη γνωρίζω!». Τελικά, όταν πήρα το ιστορικό μου ήταν εννιά σελίδες από έγγραφα και ένα μικρό γράμμα από το ορφανοτροφείο όπου εξηγούσαν το περιεχόμενο των εγγράφων. Μόλις τα είδα, έκανα ένα πολύ κακό αστείο στον άνδρα μου, λέγοντάς του «it’s all Greek to me!»
Αμέσως, έστειλα όλα τα χαρτιά στην καθηγήτρια Van Steen, η οποία τα μετέφρασε. Τα χαρτιά περιείχαν αρκετές πληροφορίες σχετικά με τη μητέρα μου και το χωριό από το οποίο ήμουν! Το πιστοποιητικό γέννησής μου ήταν εγγεγραμμένο στη Ναύπακτο, κάτι το οποίο ήταν εντελώς καινούριο για μένα, μια και στους γονείς μου ποτέ δε δόθηκε ένα δικό μου ελληνικό πιστοποιητικό γέννησης. Αυτό που είχα, ήταν από την Πολιτεία του Τέξας και σε αυτό αναγραφόταν ότι γεννήθηκα στην Αθήνα, κάτι το οποίο αποδείχτηκε ότι ήταν ψευδές.
Όταν η καθηγήτρια Van Steen είχε όλες αυτές τις πληροφορίες βρισκόταν στην Ελλάδα για την έρευνά της σχετικά με τις υιοθεσίες. Ήρθε σε επαφή με την Αγγελική Νικολάου, υπάλληλο στην Διεύθυνση Αρχείων στον Βόλο και μαζί οι δύο γυναίκες επικοινώνησαν με ένα άνδρα από τον Δήμο Πυλήνης, στον οποίο ανήκει διοικητικά το χωριό Στράνωμα. Τον ενημέρωσαν ότι αναζητούσα τη βιολογική μου μητέρα, τη Χαρίκλεια Νούλα που ζει στη Στράνωμα. Ο άνδρας τους είπε ότι ήξερε τον πρόεδρο του χωριού, τον Κώστα Νούλα και ότι θα πήγαινε αμέσως να τον βρει. Πράγματι, το έκανε! Οδήγησε μέχρι το χωριό και βρήκε τον Κώστα Νούλα, που τελικά ήταν ξάδερφός μου! Ο Κώστας είπε τότε «Θεέ μου! Πρέπει να είναι η Ευτυχία, η χαμένη κόρη της Χαρίκλειας!» Προφανώς, όλοι ήξεραν για εμένα, δεν ήταν μυστικό. Αργότερα έμαθα ότι με έψαχναν για 20 χρόνια…
ΑΤ: Μάλλον, ήταν ένα μεγάλο σκάνδαλο ο τρόπος που οι υιοθεσίες γίνονταν εκείνον τον καιρό. Πώς οργανώνονταν;
Ε: Στις αρχές του ’60 πολλά παιδιά έφυγαν πολύ γρήγορα όχι μόνο για την Αμερική, αλλά και για την Ολλανδία∙ περίπου 600 παιδιά κατέληξαν στην Ολλανδία. Εκείνα τα χρόνια θα λέγαμε ότι υιοθετήθηκαν περίπου 4000 παιδιά. Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι κέρδισαν χρήματα χάρη στις υιοθεσίες… πολλοί δικηγόροι, πολλοί διευθυντές ορφανοτροφείων, πιθανόν και άνθρωποι της κυβέρνησης, ακόμα και νοσοκόμες. Αν οι υιοθεσίες ήταν παράνομες, ήταν τουλάχιστον ακανόνιστες, σαν τη δική μου. Στην περίπτωσή μου, τα χαρτιά από το ορφανοτροφείο που είχαν οι γονείς μου, περιείχαν αντικρουόμενες πληροφορίες σχετικά με τους βιολογικούς μου γονείς. Σύμφωνα με εκείνα τα χαρτιά, είμαι τέκνο αγνώστων γονέων αλλά σύμφωνα με το ιστορικό μου από το ορφανοτροφείο, που έχω τώρα, είμαι η νόμιμη κόρη της Χαρίκλειας Νούλα από τη Στράνωμα.
Αργότερα, έμαθα ότι ο δικηγόρος στην Αθήνα που κανόνισε την υιοθεσία μου ήταν φίλος του Έλληνα ιερέα στο Σαν Αντόνιο – ήταν συμφοιτητές στο Πανεπιστήμιο. Επίσης, το γραφείο του στην Αθήνα απείχε μόλις δύο τετράγωνα από το ορφανοτροφείο και το μόνο που έκανε ήταν να ασχολείται με υιοθεσίες, φαντάζομαι για να βγάλει χρήματα. Οπότε, προσπαθούσε να κανονίσει όσες περισσότερες υιοθεσίες μπορούσε και έστελνε γρήγορα τα παιδιά στο εξωτερικό. Εκείνον τον καιρό ήταν καλύτερα να πουν ότι το παιδί δεν είχε οικογένεια, είτε ήταν αλήθεια είτε όχι, γιατί έτσι το ορφανοτροφείο μπορούσε αμέσως να αναλάβει την κηδεμονία του παιδιού και μπορούσε να πάρει τις αποφάσεις σχετικά με αυτό το παιδί. Σίγουρα, υπάρχουν πολλές νόμιμες υιοθεσίες αλλά υπάρχουν και κάποιες παράνομες και πολλές ακανόνιστες με αντικρουόμενα ή ψεύτικα χαρτιά, όπως τα δικά μου, όπου υπάρχουν πολλές πλαστογραφήσεις της υπογραφής της μητέρας μου… Αναμφίβολα, η μητέρα μου δεν υπέγραψε ποτέ εκείνα τα χαρτιά.
ΑΤ: Πότε συνάντησες τη μητέρα σου για πρώτη φορά και πώς ήταν εκείνη η στιγμή;
Ε: Για πρώτη φορά συνάντησα τη μητέρα μου πριν από τρία χρόνια, τον Ιούνιο. Ταξίδεψα μαζί με την κόρη μου, τη Heather και είχα πολύ άγχος κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Σχεδόν, αρρώστησα στο αεροπλάνο, μια και δεν ήξερα τι να περιμένω. Θυμάμαι ότι δεν ήθελα να συναντήσω την οικογένειά μου στο αεροδρόμιο, αλλά επέμειναν να έρθουν. Φορούσα τα ίδια ρούχα για 24 ώρες και θα προτιμούσα να είχα κάνει ένα μπάνιο και να φτιαχτώ λίγο πριν συναντήσω τη μητέρα μου (γέλια)
Στο αεροδρόμιο συνάντησα τη μητέρα μου, τον ξάδερφό μου Βασίλη, την αδερφή της μητέρας μου Γεωργία και τον άντρα της Κώστα, καθώς και τον εγγονό τους τον Γιώργο. Ο Γιώργος μιλούσε αγγλικά κι ευτυχώς που ήταν μαζί μας γιατί θα είχαμε προβλήματα στην επικοινωνία, εφόσον κανείς άλλος δε μιλούσε αγγλικά!
Πριν τους συναντήσω, ήμουν πολύ ανήσυχη… δεν ήξερα αν θα ήταν άβολη και περίεργη η συνάντησή μας… Αναρωτιόμουν αν θα νιώθαμε σαν οικογένεια. Τελικά, μάλλον, δε θα έπρεπε να ανησυχώ, μια και ποτέ δεν ένιωσα περίεργα και κατευθείαν νιώσαμε ότι είμαστε οικογένεια.
ΑΤ: Όταν συνάντησες τη μητέρα σου, μιλούσες καθόλου ελληνικά;
Ε: Όχι, δε γνώριζα καθόλου ελληνικά! Νομίζω ότι η μόνη λέξη που ήξερα ήταν η λέξη «Όπα!» (γέλια)
ΑΤ: Και τώρα μιλάς περισσότερο ελληνικά;
Ε: Μιλάω λίγο ελληνικά. Προσπάθησα να μάθω ελληνικά από την οικογένειά μου, ήδη από την πρώτη εβδομάδα. Επαναλάμβαναν πολλές λέξεις συνεχώς και πάντα ρωτούσα «Τι σημαίνει αυτή η λέξη;» Προς έκπληξή μου διαπίστωσα ότι μπορούσα να διαβάσω πολλές πινακίδες στα ελληνικά, γιατί ήξερα τα ελληνικά γράμματα από τη Χημεία, εφόσον έχω πτυχίο στη Βιολογία. Στη συνέχεια, έμαθα ελληνικά από μια Ελληνίδα, που ενώ δεν ήταν καθηγήτρια, μου έκανε μαθήματα ελληνικών στην Αθήνα. Έμαθα πολλές λέξεις και φράσεις αλλά δεν μπορούσα να τις χρησιμοποιήσω.
Αυτό άλλαξε το περασμένο καλοκαίρι, όταν ήρθα στο Ινστιτούτο Αλεξάνδρεια για δύο εβδομάδες! Στη Χίο παρακολούθησα εντατικά μαθήματα ελληνικών για δύο εβδομάδες και ήταν υπέροχα! Σιγά σιγά όλα άρχιζαν όλα να βγάζουν νόημα! Ήμουν υπερβολικά χαρούμενη, γιατί, για να είμαι ειλικρινής, είχα κουραστεί με την οικογένειά μου που μου έλεγαν πάντα «Έτσι είναι στα ελληνικά, Ευτυχία!» όταν τους ρωτούσα να μου εξηγήσουν μια λέξη ή μια φράση. Αναρωτιόμουν, λοιπόν, «Τι σημαίνει αυτό; Τι σημαίνει ελληνικός τρόπος;»
Μετά τα μαθήματα ελληνικών στη Χίο, συνέχισα τα διαδικτυακά μαθήματα με τη Χαρά από το Ινστιτούτο Αλεξάνδρεια και αισθάνομαι ολοένα και περισσότερο αυτοπεποίθηση με τη γλώσσα. Γράφω, διαβάζω και καταλαβαίνω ελληνικά πολύ καλύτερα από ό,τι μιλάω αλλά νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο. Αυτό το καλοκαίρι, δυστυχώς, δεν κατάφερα να παρακολουθήσω τα μαθήματα και για τις δύο εβδομάδες, αλλά μόνο για τρεις ημέρες και είμαι πολύ ενθουσιασμένη που σας βλέπω πάλι!
ΑΤ: Και για μας είναι μεγάλη η χαρά που σε έχουμε στα μαθήματά μας! Τώρα μιλάς ελληνικά με την οικογένειά σου;
Ε: Ναι, φυσικά! Εξάλλου η μητέρα μου και οι ηλικιωμένοι δεν μιλάνε καθόλου αγγλικά. Τώρα, καταλαβαίνω πολλά από αυτά που λένε και μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους στα ελληνικά, χωρίς τόση βοήθεια. Στην πραγματικότητα, όταν είμαι υποχρεωμένη να μιλήσω ελληνικά, μιλάω ελληνικά ακόμα καλύτερα. Επιπλέον, σε πολλά μέρη στην Ελλάδα, όταν ταξιδεύω, οι άνθρωποι δεν μιλάνε τόσο πολύ αγγλικά, οπότε τα καταφέρνω συνήθως να επικοινωνήσω χωρίς πρόβλημα.
ΑΤ: Πώς έχει επηρεαστεί η ζωή σου, τώρα που συνάντησες τη βιολογική σου οικογένεια;
Ε: Κατ’ αρχάς, κανένας δε με αποκαλεί με το αμερικανικό μου όνομα, το οποίο είναι Linda Carol! (γέλια) Από την αρχή όλοι, ακόμα και ο άντρας μου τις περισσότερες φορές, με φώναζαν Ευτυχία! Να πω την αλήθεια, ήταν απαραίτητο να αφιερώσω χρόνο για να γίνω η «Ευτυχία», αν σκεφτείς ότι ήμουν μακριά από την οικογένειά μου για 59 χρόνια… Δε μιλούσα καθόλου ελληνικά και δεν είχα ιδέα για τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική κληρονομιά… Αυτό που ήξερα πολύ καλά ήταν το ελληνικό φαγητό, γιατί πήγαινα σε ελληνικά φεστιβάλ. (γέλια)
Από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα για πρώτη φορά μετά την υιοθεσία μου, δεν μπορούσα να φύγω πια… Μάλιστα, επειδή είμαι πολίτης με διπλή υπηκοότητα μπορώ να ταξιδέψω στην Ελλάδα με αποτέλεσμα να έρχομαι στην Ελλάδα κάθε δεύτερο μήνα. Αυτό είναι το 22ο ταξίδι μου στην Ελλάδα! Το μόνο πράγμα που με σταμάτησε ήταν ο Covid-19 που φυσικά επηρέασε τους πάντες και τα πάντα.
ΑΤ: Ευτυχία, έχεις ιδρύσει το “TheEftychiaProject”. Πες μου λίγα λόγια για αυτό.
Ε: Αφού βρήκα την οικογένειά μου, ένιωσα ότι ήθελα κάθε υιοθετημένος-η που αναζητούσε την οικογένειά του, να την βρει και να νιώσει την αγάπη και την φιλοξενία στην Ελλάδα. Ήθελα να επανασυνδεθούν με τον πολιτισμό, την κληρονομιά, τη γλώσσα και με όλα αυτά που στερήθηκαν. Μερικοί-ές μεγάλωσαν σε ζευγάρια Ελληνοαμερικανών και είχαν την ευκαιρία να έρχονται στην Ελλάδα έχοντας επαφή με τον ελληνικό πολιτισμό και με τους Έλληνες. Αντίθετα, οι υπόλοιποι δεν είχαν επαφή με το ελληνικό στοιχείο και δεν ήξεραν τι σημαίνει αυτό. Στην Αμερική, υπάρχουν μερικές ελληνικές κοινότητες αλλά οι περισσότεροι από εμάς δε μεγάλωσαν κοντά σε μια τέτοια κοινότητα. Οπότε, αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να βοηθήσω με κάποιον τρόπο.
Έτσι, τον Απρίλιο του 2019 ιδρύσαμε το TheEftychiaProject, που είναι μία μη κερδοσκοπική δημόσια φιλανθρωπική οργάνωση (nonprofit 501 C3 public charity), που βασίζεται σε δωρεές και υπάρχει διοικητικό συμβούλιο που λαμβάνει τις αποφάσεις. Η βασική μας αποστολή είναι να προσφέρουμε βοήθεια και στήριξη όχι μόνο στους Έλληνες και τις Ελληνίδες που υιοθετήθηκαν, αλλά και σε ελληνικές οικογένειες που αναζητούν τα χαμένα τους παιδιά. Πρόσφατα, συνειδητοποιήσαμε ότι υπάρχουν πολλές τέτοιες οικογένειες. Απευθύνονται σε εμάς γιατί έχουμε ανθρώπους που διαβάζουν, μιλάνε και καταλαβαίνουν ελληνικά και έχουν τον τρόπο να φέρουν σε επικοινωνία τους υιοθετημένους/ τις υιοθετημένες με τις οικογένειες σε περίπτωση που οι ιστορίες τους ταιριάζουν, ακόμα και αν μερικές φορές η ημερομηνία γέννησης είναι διαφορετική για μερικές μέρες ή μήνες. Πέρσι, επανενώσαμε εφτά οικογένειες με τα χαμένα τους παιδιά κι ελπίζουμε ότι σύντομα θα υπάρξουν ακόμα δύο ή τρεις επανενώσεις. Από τη στιγμή που έχουμε βρει τον τρόπο να επικοινωνήσουμε με μία οικογένεια, πρέπει να περιμένουμε μέχρι να βεβαιωθούμε ότι θα έχουμε ανταπόκριση. Ποτέ δεν ξέρεις… Πάντως, η πλειοψηφία τόσο των οικογενειών όσο και των υιοθετημένων λαχταρά να βρουν ο ένας τον άλλο. Είμαστε κάτι παραπάνω από χαρούμενοι που το project πάει καλά!
Επιπλέον ξεκινήσαμε μια νέα φάση συλλογής DNA από τις οικογένειες που αναζητούν τα χαμένα τους παιδιά για να δούμε αν ταιριάζει με το DNA κάποιου υιοθετημένου. Στην ελληνική εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» δημοσιεύτηκε ένα άρθρο για το “TheEftychiaProject” παρουσιάζοντας τις ιστορίες τεσσάρων ανθρώπων που αναζητούσαν τις οικογένειές τους. Δύο από αυτούς κατάφεραν να βρουν τις οικογένειές τους χάρη σε αυτές τις ιστορίες και μετά τη συλλογή του DNA τους. Σκεφτόμουν, λοιπόν, «έρχομαι συχνά στην Ελλάδα και λατρεύω να ταξιδεύω και να βλέπω νέα μέρη. Γιατί να μην αρχίσω να συλλέγω DNA από τις οικογένειες που αναζητούν τα παιδιά τους;» Αρχικά, με δικά μας έξοδα αγοράσαμε εξοπλισμό συλλογής DNA και στη συνέχεια άνθρωποι άρχισαν να μας δωρίζουν τέτοιον εξοπλισμό. Στο τελευταίο ταξίδι συλλέξαμε 12 DNA, όπως ακριβώς και τον τελευταίο μήνα και αυτό συνεχίζουμε να κάνουμε.
Επίσης, έχουμε δημιουργήσει μια ιστοσελίδα και μια σελίδα στο facebook όπου ανεβάζουμε ιστορίες των υιοθετημένων ή των οικογενειών που αναζητούν τα παιδιά τους. Επιπλέον, ανεβάζουμε ιστορίες ανθρώπων που έχουν βρει τις οικογένειές τους για να δείξουμε και στους άλλους ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Ποτέ δεν ξέρεις πότε και από πού θα έρθει το επόμενο στοιχείο. Μερικές φορές απομένει μόνο ένα κομμάτι για να ολοκληρωθεί το παζλ. Επιπλέον, αναρτούμε και ενδιαφέροντα πράγματα για την Ελλάδα!
ΑΤ: Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο και καλή επιτυχία στο project σας!
Ε: Σε ευχαριστώ πολύ, Ανδρέα! Κι εγώ εύχομαι ό,τι καλύτερο στο Ινστιτούτο Αλεξάνδρεια! Σίγουρα θα έρθω το επόμενο καλοκαίρι για τα εντατικά μαθήματα των δύο εβδομάδων!
Η ιστορία της Ευτυχίας έχει γίνει viral! Περισσότερες πληροφορίες για την Ευτυχία Νούλα ή Linda Carrol Trotter και για το TheEftychiaProject, μπορείτε να βρείτε παρακάτω:
- https://www.theeftychiaproject.org/
- https://www.facebook.com/TheEftychiaProject
- https://www.alphatv.gr/show/360/?vtype=player&vid=37568&showId=823&year=2019
- https://www.tanea.gr/print/2020/05/30/greece/oneiro-zois-i-mana-pou-den-gnorisan/
- https://eu.tennessean.com/story/life/family/2019/02/17/adoption-franklin-tn-woman-mom-greece-linda-carol-trotter/2452627002/
